Dzieła związane z tagiem: wojna
[…] Адкуль ты, птушыная зграя
– Адкуль ты, птушыная зграя, вусьцішная навала? – Мы, капелане, з гораду. Таго, якога ня стала. Мы прыйшлі, капелане, з паклажай стомы і болю. Перадай сваім, што страляць няма па кім ужо болей. Наш горад з жалеза й каменю быў...
Czytaj dalej >>
Fragment powieści „Najdłuższe czasy”
– A ja myślę tak – kontynuował za rogiem Weresajew. – Kola to chemik, pisarz i człowiek. Kola ma, nawiasem mówiąc, lat pięćdziesiąt pięć i mieszka w tym kraju. Co i komu powinienem udowadniać? Być żywym i prawdziwym, Sokratesie, oto...
Czytaj dalej >>
Фрагмент романа «Долгота дней»
– Вот я как думаю, – повернув за угол, продолжил Вересаев. – Коля – химик, писатель, человек. Коле, между прочим, пятьдесят пять, и он живет в этой стране. Кому и что я должен доказывать? Быть живым и настоящим, Сократ, ведь...
Czytaj dalej >>
Безрозмірна валіза
(уривок із роману Магнетизм) Літо було таке п’янке, а поміж багатоповерхівками так ностальгійно квилили серпокрильці, начебто в їхніх навушниках крутився на репіті «Готель Каліфорнія». Гайка трамбувала футболки і труси в розхристаній чорній валізі. Cпортивні штани Льоші Жарєного мальовничо зависли на бильці...
Czytaj dalej >>
Walizka bez dna
(fragment powieści Magnetyzm) To było bardzo upojne lato, jerzyki między budynkami krzyczały tak przejmująco i melancholijnie, jakby ktoś im zapętlił w słuchawkach Hotel California. Gadżet upychała podkoszulki i majtki do wysłużonej czarnej walizki. Spodnie od dresu Loszy Smażonego wisiały malowniczo...
Czytaj dalej >>
wania, wanieczko
wania, wanieczko, twój tata zabija ludzi to nic strasznego, on po prostu musi, nie smuć się jeśli uznają, że jesteś do tego zdolny kiedy dorośniesz, to znaczy, że też będziesz robił to samo, spokojnie maszeńko, maszeńko, twój tata w...
Czytaj dalej >>
ванечка, ванечка
ванечка, ванечка, папа твой убивает людей это не страшно, так надо, так что ты не грусти если решат, что ты годен для этого, когда вырастешь значит и ты будешь так же себя вести машенька, машенька, папа твой на работе...
Czytaj dalej >>
Tak zwyciężymy
Do Teatru Działań Wojennych przyjechać ma z wizytacją Generał. Generał – a nie jakiś oszołom z tych nowych, oficerów-samozwańców. Generał, co jeszcze za Chruszczowa w szkole wojskowej zapomniał imienia ojca swego i matki swojej, za Breżniewa pogrzebał krótką młodość swojej...
Czytaj dalej >>
Так победим
Вот приезжает генерал в Театр Военных Действий. Самый настоящий генерал — не наёбка из новых и самодельных, а из тех, кто ещё при Хрущёве позабыл мать свою и отца в суворовском училище, при Брежневе закопал краткую молодость жены своей в...
Czytaj dalej >>
Biec bez wytchnienia
Chudy, powtarzał sobie, przegiąłeś, chłopie! Jak zamierzasz im powiedzieć? Wcale nie powie. Posiedział ze starym, obejrzeli wiadomości. Wysłużony telewizor, kolory jeszcze nie zniknęły, ale mocno wyblakły. Prezenterzy wyglądają jak nieświeże ryby: ciemnoszarzy i pewnie śmierdzą. Chudy pokręcił się po pokoju,...
Czytaj dalej >>
Noć i Danska
Volim male uređene države Koje u sebi imaju nešto dansko I gde trulo može biti samo voće, Ako već nije na platnu Obešenom o zid svetlog salona Gde mala Lerke češlja lutku. Ipak, sreća nas ponekad sačeka Na mestima odakle...
Czytaj dalej >>
Meruňky Donbasu
Meruňky Donbasu Poema o šachtách a fabrikách o helmě mého táty a o pohádce mé babičky a všechno to, o čem mi už dávno zakázali psát. Tam, kde nerostou meruňky, začíná Rusko Uhlí obličeje S očima mořskýma modrýma A s...
Czytaj dalej >>
Бігти, не зупиняючись
«Худий, – говорив він собі, – Худий, ну, ти даєш! Як ти їм, цікаво, збираєшся це сказати?» Вирішив узагалі не говорити. Посидів зі старим, подивився новини. Телевізор у них давній, кольори не те щоби зникли, але виблякли. Ведучі схожі на...
Czytaj dalej >>
Ной среди чужих
Лодку большую прадед наш Решил построить для внуков Строил всю жизнь Так пел Александр Градский В одном советском фильме И там дальше разные предки Достраивали эту лодку Хотя, казалось бы Что это такое – лодка Вполне мог бы ее Сам...
Czytaj dalej >>
Noe wśród obcych
Łódź dużą pradziad nasz Dla wnuków wybudować chciał Budował ją całe życie Tak śpiewał Aleksandr Gradskij W jednym sowieckim filmie A potem kolejne pokolenia Budowały po kawałku tę łódź Choć, mogłoby się zdawać, To nic wielkiego – łódź Pradziad przecież...
Czytaj dalej >>