– Адкуль ты, птушыная зграя, вусьцішная навала?
– Мы, капелане, з гораду. Таго, якога ня стала.
Мы прыйшлі, капелане, з паклажай стомы і болю.
Перадай сваім, што страляць няма па кім ужо болей.
Наш горад з жалеза й каменю быў збудаваны калісьці.
Цяпер у кожнага з нас у руках па дарожнай валізцы.
Валізкі поўныя попелу, сабранага пад прыцэлам.
Нават у нашых снах цяпер пахне гарэлым.
Жанчыны з нашага гораду ня ведалі пра бяссоньне,
хоць іхныя пальцы ўночы краналі бяздоньне.
Крыніцы былі імклівыя, нібы хвілі.
Цэрквы былі прасторныя. Мы іх самі спалілі.
Найлепей пра нас раскажуць нашыя надмагільлі.
Мы тут, капелане, каб з намі проста пагаварылі.
Даруй нам сваю любоў. Прабач нам нашы няшчасьці.
Ты ж, капелане, тут дзеля споведзі і прычасьця.
Наш родны горад спалілі – скажы, навошта?
Скажы прынамсі, што хтось заплаціць па коштах,
што хтось вінаваты адкажа за сьмерць нявінных.
Скажы хоць штосьці, чаго ня скажуць нам у навінах.
– Добра, давайце я вам раскажу, што такое страта.
Вядома, усіх вінаватых чакае за ўсё расплата.
Дарэчы, невінаватых яна чакае таксама.
І тым, хто зусім ні пры чым, тая ж куля і тая ж яма.
Чаму менавіта вы? Ня трэба марных папрокаў.
Патрэбна было чытаць уважліва кнігі прарокаў.
Патрэбна было абмінаць пякельныя дзьверы.
Памылка міранаў – ня бачыць у дзеі сымбалі веры.
Помніце, што сказана ў прарокаў пра боль і цярпеньне,
пра птушак, якія падаюць на гарады, як каменьне?
Вось тады й прыходзіць расплата ў крыві па локаць.
У канцы там наогул жахліва, нават ня буду палохаць.
Якая між намі розьніца? Як між галоснымі й зычнымі.
Кожны з нас гатовы да сьмерці – тэарэтычна,
калі гэта будзе ня зь ім. Толькі сьмерць не з кіно дзіцячага.
Я заўсёды кажу пра гэта сваім, калі болей сказаць няма чаго.
Я ня маю ведаў пра кон, толькі боль і нэрвы.
Я ня ведаю, дзе вам жыць, што і як цяпер вы.
Я сказаў толькі тое, што ў кожным такая ж навала.
Каб вы ведалі, як нам усім не пашанцавала.
tłum. Andrej Chadanowicz
