Мертва козуля в травні

Sen ognia, świat podzielony na popiół i
wiatr. Most nigdy nie odbija się w
wodzie. Człowiek w drugim dostrzeże
tyle, ile zdoła ukryć przed sobą.
Pierwszy raz od gówniarza, znowu
odczuwam ten smak najpierw w ustach,
dopiero potem z siebie. Martwa sarna z
woreczkiem żółciowym rozwleczonym
po jezdni jak nić żółtka w postnej zupie.
Jej żebra są na zewnątrz, uszy sterczą
niczym radar w poszukiwaniu fali, którą
dryfuje jej wzrok. Są

Scyllami bez Charybd. A ja znowu mam
16 lat, nigdy czegoś takiego nie
widziałem i nie czułem; że nie pada i nie
jest zimno, a jednak wiatr mierzi po
krew, i wydaje mi się, że gdybym mógł
spojrzeć w wodę, to nie
odbijałbym się w niej. Bo jestem z
drugiego brzegu, obcy, żywy,
niedostrzeżony. Te strony,

pomijając ciało, są identyczne i nigdy nie mogłem
zapamiętać, uciekam, czy wracam, widząc się z tamtego
końca.

5 maja 2007, między Pietrzykowicami a Śliwicami.

Ugnies sapnas, pasaulis padalintas į pelenus
ir vėją. Tiltas niekada neatsispindi
vandenyje. Žmogus kitame įžvelgs
tiek, kiek įstengs nuslėpti nuo savęs.
Pirmąkart nuo tada, kai buvau vaikigalis, vėl
jaučiu tą skonį iš pradžių burnoje,
o vėliau savyje. Negyva stirna su
tulžies pūsle ištrėškta ant kelio
kaip trynio nytys pasninko sriuboje.
Jos šonkauliai barkšo greta, ausys styro
it radarai, ieškantys bangos, kurią
plukdo jos žvilgsnis.     Jie

kaip Scilės be Charibdžių. O man vėl
16, niekada nieko panašaus
nemačiau ir nejutau; kad nelyja, nešąla,
o vis dėlto vėjas purto iki kraujo,
ir atrodo man – jeigu galėčiau
pažvelgti į vandenį, tai jame
neatsispindėčiau. Nes esu iš kito
kranto, svetimas, gyvas, pražiūrėtas.
Tie krantai, aplenkiantys kūną,

yra identiški ir niekada, matydamas
save iš kitapus kranto, nesugebėjau
įsiminti ar pabėgu
ar grįžtu.

2007 metų gegužės 5, tarp Pietšykovicų ir Šlivicų.