Фрагмент зборніка “Санаторый пад клепсідрай”
Я сяджу і слухаю цішыню. Пакой па-простаму пабелены вапнай. Часам на белай столі выстрэльвае курыная лапка расколіны, часам кавалак тынку з шапаценнем адстае ад сцяны. Ці трэба казаць, што мой пакой замураваны? Як гэта? Замураваны? І як мне выйсці адсюль? У гэтым уся штука: для добрай волі няма бар’ераў, моцнаму жаданню нічога не перашкодзіць. Я павінен толькі ўявіць сабе дзверы, старыя добрыя дзверы, як у кухні майго дзяцінства, з жалезнай клямкай і засаўкай. Няма пакоя замураванага настолькі, каб яго не адчынілі такія надзейныя дзверы, – хапіла б толькі сіл уявіць іх там.