* * *
są małe i czekają na niebo
ale niebo nie nadchodzi
ciemnieją już nie czekają
i tak nie nadchodzi
w końcu ich nie ma
rzeczy są jak dawniej
takie niebo że nie sposób uciec
październikowa orkiestra czerwieni
zdmuchuje wszystko z drzew na ziemię
i muzyka muzyka muzyka
nagła jak rozpacz
nie to nie dla nas
to nie może być dla nas
jesteśmy z brzmień odległej zieleni
mamy otarte nogi i bose stopy
a teraz
nad domem leci pasmo zimowych zamieci
kilka dni po nas
* * *
viņi ir mazi un gaida debesis
debesis nenāk
viņi satumst un vairs negaida
vienalga nenāk
beigu beigās viņu nemaz nav
un tad viss kā senāk
debesis tādas ka nav kur dēties
sarkans oktobra orķestris nopūš
visu no kokiem zemē
un mūzika mūzika mūzika
spoža kā izmisums
nē tas nav mums
tas nevar būt mums
mēs esam no zaļuma skaļuma tālā
nobrāztiem stilbiem un plikām kājām
bet nu
ziemas puteņa strēle lido pār mājām
dažas dienas pēc mums
